Een van de liefste, mooiste en helderste boeken die ik ooit heb gelezen is de Tao van Poeh. Briljant in zijn eenvoud! Op een heel simpele (oftewel de Poeh)manier wordt verteld over het Taoïsme, waardoor het heel prettig leest en je de talloze prachtige boodschappen zo oppikt. Over Innerlijke Aard, het Ongekerfde Blok, de Poeh-Manier, Goutrug, en honing, veel honing…!

” ‘Zeg Poeh, waarom heb jij het eigenlijk niet druk?’ zei ik. ‘Omdat het zo’n mooie dag is,’ zei Poeh. ‘Ja, maar -‘ ‘Waarom zou ik die bederven?’ zei hij. ‘Maar je zou toch iets Belangrijks kunnen doen?’ zei ik. ‘Doe ik ook,’ zei Poeh. ‘O ja? Wat dan?’ ‘Luisteren,’ zei hij. ‘Luisteren? Waarnaar?’ ‘Naar de vogels. En die eekhoorn daarginds.’ ‘Wat zeggen die dan?’ vroeg ik. ‘Dat het zo’n mooie dag is,’ zei Poeh. ‘Maar dat wist je toch al?’ ‘Ja, maar ’t is altijd fijn om te horen dat iemand anders er net zo over denkt,’ zei hij.”

“In de ochtendzon, in de avondschemering, reist een kleine Beer door het Woud. Waarom gingen we met hem mee toen we nog zoveel kleiner waren? Hij is per slot maar een Beer met een Heel Klein Beetje Verstand. Maar is Verstand wel zo belangrijk? Is het werkelijk het Verstand wat ons brengt waar we heen moeten? Of is het maar al te vaak dat Verstand dat ons de verkeerde kant uit stuurt, dat ons de echo van de wind in de boomtoppen doet volgen waarvan we dénken dat hij echt is, in plaats van te luisteren naar de stem in ons binnenste die ons de weg wijst?”